نیویورک با میانگین اجاره ماهیانه ۴۱۰۰ دلار، جایگاه نخست گران‌ترین شهرهای جهان از لحاظ اجاره مسکن را به خود اختصاص داده است؛ این شهر در پنج سال گذشته با رشد ۲۲ درصدی قیمت اجاره روبه‌رو بوده است. پس از آن، بوستون با میانگین ۳۴۰۰ دلار و افزایش ۲۵ درصدی، و سپس سانفرانسیسکو با میانگین ۳۳۰۰ دلار و رشد یک‌درصدی طی همین دوره، قرار دارند. این دو شهر آمریکایی نیز به دلیل تمرکز فعالیت‌های اقتصادی و شرکت‌های بزرگ فناوری، با تقاضای زیادی برای اجاره‌نشینی مواجه هستند.
در جایگاه چهارم، سنگاپور با میانگین اجاره ماهانه ۳۲۰۰ دلار و جهشی ۵۵ درصدی در پنج سال گذشته قرار دارد؛ افزایشی که حاکی از فشار فزاینده بر بازار مسکن این کشور-شهر آسیایی است.
لندن با میانگین ماهیانه ۳۰۰۰ دلار اجاره و افزایش ۳۹ درصدی، یکی از سریع‌ترین نرخ‌های رشد در این بازه زمانی را تجربه کرده است. در قاره اروپا، زوریخ با میانگین اجاره ۲۷۰۰ دلار و رشد ۳۵ درصدی در رتبه بعدی قرار دارد.
پس از زوریخ، شهر لس‌آنجلس با اجاره متوسط ۲۶۰۰ دلار در ماه و دوبی با ۲۴۰۰ دلار میانگین اجاره ماهانه در جایگاه‌های بعدی قرار دارند. طی این پنج سال، دوبی شاهد رشد ۵۴ درصدی در نرخ اجاره‌بها بوده است و در میان ده شهر برتر از لحاظ گرانی مسکن جای دارد؛ آماری که نشان‌دهنده تقاضای بالای سرمایه‌گذاران و مهاجران برای اجاره خانه در این شهر است.
از دیگر شهرهای فهرست، می‌توان به دوبلین و آمستردام اشاره کرد که هر دو با میانگین اجاره ۲۴۰۰ دلار در ماه، جزو شهرهای گران برای مستأجران محسوب می‌شوند.
در ادامه، شیکاگو و ژنو، هر یک با متوسط اجاره ماهانه ۲۳۰۰ دلار واقع شده‌اند؛ پس از آن‌ها نیز، هنگ‌کنگ و سیدنی با میانگین هزینه اجاره ۲۲۰۰ دلار در ماه قرار دارند.
تمامی این شهرها به دلایلی مانند تمرکز فعالیت‌های اقتصادی، مهاجرت گسترده، کمبود عرضه مسکن یا جذابیت زندگی شهری، با افزایش چشمگیر اجاره مواجه شده‌اند.
بر اساس اطلاعات موجود، پیش‌بینی می‌شود که در سال ۲۰۲۵ هزینه‌های اجاره در کلانشهرهای بین‌المللی همچنان روندی صعودی داشته باشد و فشار زیادی بر ساکنان، به‌ویژه نسل جوان وارد کند؛ مسئله‌ای که ممکن است در سال‌های آتی به یکی از چالش‌های مهم در برنامه‌ریزی‌های شهری بدل شود.
بر اساس تحلیل دکتر امید ابراهیمی، بنیان‌گذار آموزش املاک، روند افزایشی قابل‌ملاحظه در اجاره‌بهای کلانشهرهای بین‌المللی – از جمله نیویورک (۴۱۰۰ دلار با رشد ۲۲٪)، سنگاپور (۳۲۰۰ دلار با رشد ۵۵٪) و دوبی (۲۴۰۰ دلار با رشد ۵۴٪) – نشان‌دهنده فشار عرضه و رشد شدید تقاضا به‌ویژه در شهرهای با تمرکز اقتصادی و مهاجرت بالا است. این روند جهانی می‌تواند هشداری برای بازار مسکن کلانشهرهای ایران، علی‌الخصوص تهران، تلقی شود که تحت شرایط مشابهی مانند مهاجرت داخلی، کمبود عرضه و تمرکز اشتغال، در معرض افزایش شدید نرخ اجاره قرار دارد. ادامه این روند جهانی، اهمیت مداخله سیاستی در حوزه اجاره‌داری و توسعه ساخت‌وساز هدفمند را برجسته می‌سازد.
