در این روزها، منطقه ۲۲ تهران به یکی از موضوعات داغ حوزه مسکن تبدیل شده است. ساخت و سازهای فراوان، نزدیکی به دریاچه چیتگر، دور بودن از ترافیک و آلودگی هوا و برج‌های لوکس با قیمت‌هایی مقرون‌به‌صرفه، همه جذابند. سبک زندگی مدرن در شهرک‌هایی که می‌تواند رویای قشر متوسط باشد، چشم‌نواز است. اما باید دانست که در چنین شرایطی، احتیاط اولویت دارد. وعده‌هایی مبنی بر واحدهایی با قیمت‌های غیرمنتظره و حیرت‌انگیز باید زنگ خطر را به صدا درآورد. این واحدهای مسکونی هنوز حتی پایه‌هایشان نیز شکل نگرفته و تنها امتیازهایی هستند که تحت عنوان آپارتمان آماده تبلیغ می‌شوند، در حالی‌که امکان دارد هرگز به مرحله ساخت نرسند!
ماجرا اگرچه ساده است، اما جنبه تلخی دارد. فرد خریدار با این تصور که یک خانه واقعی خریداری کرده، در حقیقت فقط امتیاز داشتن خانه‌ای را تهیه می‌کند که شاید بعد از سال‌ها ساخته شود. پروژه‌هایی نیمه‌تمام، زمین‌هایی بدون سند رسمی، و برج‌هایی که وعده‌های تعاونی‌ها آن‌ها را بلاتکلیف کرده‌اند، در چنین شرایطی تنها چیزی که جابجا می‌شود، «امید» مردمی‌ست که با وجود بی‌قیمتی‌اش، به فروش می‌رسد.
نبود شفافیت در بازار مسکن همان سکوتی‌ست که دلالان مدت‌ها در انتظارش بودند. وقتی هیچ آمار رسمی از قیمت واحدهای مسکونی ارائه نمی‌شود و دولت برای مدت طولانی سکوت اختیار می‌کند، فضا تبدیل به عرصه‌ای برای شایعات، گمانه‌زنی‌ها و روایت‌های دروغین می‌شود. در چنین تاریکی‌ای، همیشه افرادی پیدا می‌شوند که به‌جای یاری‌رسانی، راه‌های سوءاستفاده را خوب بلدند و دنبال منفعت هستند.
تا وقتی بازار مسکن فاقد نظارت کافی و اطلاعات مستند و واقعی باقی بماند، این برگه‌های قرارداد جای دیوارهای حقیقی خانه را خواهند گرفت.
بر اساس تحلیل دکتر امید ابراهیمی، بنیان‌گذار آموزش املاک، وضعیت منطقه ۲۲ تهران نشان می‌دهد که نبود نظارت مؤثر و شفافیت اطلاعاتی در بازار مسکن، زمینه‌ساز تحولات پرریسک و پروژه‌های غیرواقعی شده است. فروش امتیازهای نامطمئن به‌جای واحدهای واقعی، هشداری جدی برای سرمایه‌گذاران و خریداران مسکن است، به‌ویژه در مناطقی با تبلیغات اغواگر و پیشرفت عمرانی نامشخص. این شرایط می‌تواند ضمن وارد آوردن خسارت به خریداران، اعتماد عمومی به بازار را تضعیف کرده و پویایی سرمایه‌گذاری قانونی در بخش مسکن را کاهش دهد.
